Local view for "http://nl.dbpedia.org/resource/Marshallplan"
| Predicate | Value (sorted: none) |
|---|
| rdfs:label |
|
| owl:sameAs |
|
| ns3:wikiPageRevisionID |
|
| owl:sameAs |
|
| ns3:wikiPageID |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| ns3:abstract |
"Het Marshallplan was een omvangrijk materieel hulpplan, dat op initiatief van de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken George C. Marshall drie jaar na de Tweede Wereldoorlog in werking trad.Dit European Recovery Program (ERP) was gericht op de economische wederopbouw van de door de oorlog getroffen landen in Europa. Een belangrijke drijfveer van deze hulp was het vormen van een sterke buffer tegen de expansie van het communisme vanuit de Sovjet-Unie van Stalin. De betrekkingen tussen de VS en de Sovjet-Unie waren namelijk in snel tempo verslechterd en hadden geleid tot de "Trumandoctrine". Het Marshallplan is dus vooral ook een propagandamiddel geweest.Marshall deed het voorstel officieel op 5 juni 1947 in een toespraak aan de Harvard-universiteit in Cambridge, Massachusetts. Hij stelde daarbij de voorwaarde dat de deelnemende landen met een gemeenschappelijk Europees plan zouden komen.Eind juni organiseerde de Britse minister van Buitenlandse Zaken Bevin in Parijs een drie-mogendhedenconferentie. De Russische minister Molotov verzette zich tegen het Marshall-plan dat hij beschouwde als een 'bedreiging voor de soevereiniteit van de kleine Europese landen.'Op een conferentie in Parijs, die in juli 1947 plaatsvond, waren zestien Europese landen vertegenwoordigd om het plan te bespreken. Spanje (dat onder Franco formeel neutraal was gebleven) en de Sovjet-Unie waren niet uitgenodigd. Diverse Oost-Europese landen die ook voor hulp en deelname in aanmerking kwamen namen op last van Stalin niet deel aan de conferentie.De West-Europese landen stelden in september 1947 samen een economisch herstelplan op dat vervolgens aan de Amerikaanse senaat werd overhandigd.De hulp bestond tussen 1948 en 1952 concreet uit geld, goederen, grondstoffen en levensmiddelen voor een totaalwaarde van 12,4 miljard dollar vanuit de Verenigde Staten. 1,5 miljard daarvan kwam ten goede aan het verwoeste Duitsland, waardoor dit land de oude, waardeloos geworden Reichsmark op 20/21 juli 1948 kon vervangen door de Duitse mark en de lege winkelschappen weer gevuld konden worden. Ook de andere landen die profiteerden van de Marshallhulp kregen hierdoor een belangrijke impuls voor de opbouw van hun industrieën en energievoorziening. 20% van de hulp was een lening, 80% was gift.Ten onrechte wordt vaak gedacht dat de economische opleving in West–Europa, die al snel na de Tweede Wereldoorlog ontstond, grotendeels is toe te schrijven aan de Marshallhulp. Wel maakte de hulp voor veel mensen het verschil tussen leven of dood. Eind 1947, dus voor de uitvoering van het Marshallplan, waren de Britse, Franse en Nederlandse productie alweer op het vooroorlogse niveau. Italië en België volgden eind 1948. In Nederland was tijdens de eerste jaren van de bezetting de industriële productiecapaciteit gegroeid. Na de bevrijding kon deze worden aangewend voor de wederopbouw.Wel werden de ERP-landen er door de Marshallhulp toe aangezet hun monetair beleid in dienst te stellen van herstel en uitbreiding van de internationale handel en prijsstabiliteit. Deze ontwikkelingen zijn belangrijk geweest voor de verdere Europese economische ontwikkeling na beëindiging van de Marshallhulp.Voor Nederland dreigde de Marshall-hulp in twee keer voortijdig te eindigen. In 1949 dreigde de Verenigde Staten met het intrekken van de Marshall-hulp naar aanleiding van de politionele acties in Nederlands-Indië. Toen Amerika in 1950 de Koreaanse Oorlog tegen het communisme begon, vroeg het aan Nederland om troepen te sturen. Toen Nederland dit weigerde, dreigde Amerika opnieuw de Marshall-hulp op te zeggen. Ook in Frankrijk en Italië werden duidelijke voorwaarden aan de hulp gesteld. In mei 1947 werden de communisten, onder druk, uit de Franse regering gezet. Een maand later kreeg ook de Italiaanse regering een duidelijk anti–communistisch gezicht."@nl
|
| ns3:thumbnail |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| dcterms:subject |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| foaf:depiction |
|
| dcterms:subject |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| foaf:isPrimaryTopicOf |
|
| dcterms:subject |
|
| rdfs:comment |
|
| rdfs:label |
|
| owl:sameAs |
|
| ns3:wikiPageRevisionID |
|
| owl:sameAs |
|
| ns3:wikiPageID |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| ns3:abstract |
"Het Marshallplan was een omvangrijk materieel hulpplan, dat op initiatief van de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken George C. Marshall drie jaar na de Tweede Wereldoorlog in werking trad.Dit European Recovery Program (ERP) was gericht op de economische wederopbouw van de door de oorlog getroffen landen in Europa. Een belangrijke drijfveer van deze hulp was het vormen van een sterke buffer tegen de expansie van het communisme vanuit de Sovjet-Unie van Stalin. De betrekkingen tussen de VS en de Sovjet-Unie waren namelijk in snel tempo verslechterd en hadden geleid tot de "Trumandoctrine". Het Marshallplan is dus vooral ook een propagandamiddel geweest.Marshall deed het voorstel officieel op 5 juni 1947 in een toespraak aan de Harvard-universiteit in Cambridge, Massachusetts. Hij stelde daarbij de voorwaarde dat de deelnemende landen met een gemeenschappelijk Europees plan zouden komen.Eind juni organiseerde de Britse minister van Buitenlandse Zaken Bevin in Parijs een drie-mogendhedenconferentie. De Russische minister Molotov verzette zich tegen het Marshall-plan dat hij beschouwde als een 'bedreiging voor de soevereiniteit van de kleine Europese landen.'Op een conferentie in Parijs, die in juli 1947 plaatsvond, waren zestien Europese landen vertegenwoordigd om het plan te bespreken. Spanje (dat onder Franco formeel neutraal was gebleven) en de Sovjet-Unie waren niet uitgenodigd. Diverse Oost-Europese landen die ook voor hulp en deelname in aanmerking kwamen namen op last van Stalin niet deel aan de conferentie.De West-Europese landen stelden in september 1947 samen een economisch herstelplan op dat vervolgens aan de Amerikaanse senaat werd overhandigd.De hulp bestond tussen 1948 en 1952 concreet uit geld, goederen, grondstoffen en levensmiddelen voor een totaalwaarde van 12,4 miljard dollar vanuit de Verenigde Staten. 1,5 miljard daarvan kwam ten goede aan het verwoeste Duitsland, waardoor dit land de oude, waardeloos geworden Reichsmark op 20/21 juli 1948 kon vervangen door de Duitse mark en de lege winkelschappen weer gevuld konden worden. Ook de andere landen die profiteerden van de Marshallhulp kregen hierdoor een belangrijke impuls voor de opbouw van hun industrieën en energievoorziening. 20% van de hulp was een lening, 80% was gift.Ten onrechte wordt vaak gedacht dat de economische opleving in West–Europa, die al snel na de Tweede Wereldoorlog ontstond, grotendeels is toe te schrijven aan de Marshallhulp. Wel maakte de hulp voor veel mensen het verschil tussen leven of dood. Eind 1947, dus voor de uitvoering van het Marshallplan, waren de Britse, Franse en Nederlandse productie alweer op het vooroorlogse niveau. Italië en België volgden eind 1948. In Nederland was tijdens de eerste jaren van de bezetting de industriële productiecapaciteit gegroeid. Na de bevrijding kon deze worden aangewend voor de wederopbouw.Wel werden de ERP-landen er door de Marshallhulp toe aangezet hun monetair beleid in dienst te stellen van herstel en uitbreiding van de internationale handel en prijsstabiliteit. Deze ontwikkelingen zijn belangrijk geweest voor de verdere Europese economische ontwikkeling na beëindiging van de Marshallhulp.Voor Nederland dreigde de Marshall-hulp in twee keer voortijdig te eindigen. In 1949 dreigde de Verenigde Staten met het intrekken van de Marshall-hulp naar aanleiding van de politionele acties in Nederlands-Indië. Toen Amerika in 1950 de Koreaanse Oorlog tegen het communisme begon, vroeg het aan Nederland om troepen te sturen. Toen Nederland dit weigerde, dreigde Amerika opnieuw de Marshall-hulp op te zeggen. Ook in Frankrijk en Italië werden duidelijke voorwaarden aan de hulp gesteld. In mei 1947 werden de communisten, onder druk, uit de Franse regering gezet. Een maand later kreeg ook de Italiaanse regering een duidelijk anti–communistisch gezicht."@nl
|
| ns3:thumbnail |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| dcterms:subject |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| foaf:depiction |
|
| dcterms:subject |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| foaf:isPrimaryTopicOf |
|
| dcterms:subject |
|
| rdfs:comment |
|
| rdfs:label |
|
| owl:sameAs |
|
| ns3:wikiPageRevisionID |
|
| owl:sameAs |
|
| ns3:wikiPageID |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| ns3:abstract |
"Het Marshallplan was een omvangrijk materieel hulpplan, dat op initiatief van de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken George C. Marshall drie jaar na de Tweede Wereldoorlog in werking trad.Dit European Recovery Program (ERP) was gericht op de economische wederopbouw van de door de oorlog getroffen landen in Europa. Een belangrijke drijfveer van deze hulp was het vormen van een sterke buffer tegen de expansie van het communisme vanuit de Sovjet-Unie van Stalin. De betrekkingen tussen de VS en de Sovjet-Unie waren namelijk in snel tempo verslechterd en hadden geleid tot de "Trumandoctrine". Het Marshallplan is dus vooral ook een propagandamiddel geweest.Marshall deed het voorstel officieel op 5 juni 1947 in een toespraak aan de Harvard-universiteit in Cambridge, Massachusetts. Hij stelde daarbij de voorwaarde dat de deelnemende landen met een gemeenschappelijk Europees plan zouden komen.Eind juni organiseerde de Britse minister van Buitenlandse Zaken Bevin in Parijs een drie-mogendhedenconferentie. De Russische minister Molotov verzette zich tegen het Marshall-plan dat hij beschouwde als een 'bedreiging voor de soevereiniteit van de kleine Europese landen.'Op een conferentie in Parijs, die in juli 1947 plaatsvond, waren zestien Europese landen vertegenwoordigd om het plan te bespreken. Spanje (dat onder Franco formeel neutraal was gebleven) en de Sovjet-Unie waren niet uitgenodigd. Diverse Oost-Europese landen die ook voor hulp en deelname in aanmerking kwamen namen op last van Stalin niet deel aan de conferentie.De West-Europese landen stelden in september 1947 samen een economisch herstelplan op dat vervolgens aan de Amerikaanse senaat werd overhandigd.De hulp bestond tussen 1948 en 1952 concreet uit geld, goederen, grondstoffen en levensmiddelen voor een totaalwaarde van 12,4 miljard dollar vanuit de Verenigde Staten. 1,5 miljard daarvan kwam ten goede aan het verwoeste Duitsland, waardoor dit land de oude, waardeloos geworden Reichsmark op 20/21 juli 1948 kon vervangen door de Duitse mark en de lege winkelschappen weer gevuld konden worden. Ook de andere landen die profiteerden van de Marshallhulp kregen hierdoor een belangrijke impuls voor de opbouw van hun industrieën en energievoorziening. 20% van de hulp was een lening, 80% was gift.Ten onrechte wordt vaak gedacht dat de economische opleving in West–Europa, die al snel na de Tweede Wereldoorlog ontstond, grotendeels is toe te schrijven aan de Marshallhulp. Wel maakte de hulp voor veel mensen het verschil tussen leven of dood. Eind 1947, dus voor de uitvoering van het Marshallplan, waren de Britse, Franse en Nederlandse productie alweer op het vooroorlogse niveau. Italië en België volgden eind 1948. In Nederland was tijdens de eerste jaren van de bezetting de industriële productiecapaciteit gegroeid. Na de bevrijding kon deze worden aangewend voor de wederopbouw.Wel werden de ERP-landen er door de Marshallhulp toe aangezet hun monetair beleid in dienst te stellen van herstel en uitbreiding van de internationale handel en prijsstabiliteit. Deze ontwikkelingen zijn belangrijk geweest voor de verdere Europese economische ontwikkeling na beëindiging van de Marshallhulp.Voor Nederland dreigde de Marshall-hulp in twee keer voortijdig te eindigen. In 1949 dreigde de Verenigde Staten met het intrekken van de Marshall-hulp naar aanleiding van de politionele acties in Nederlands-Indië. Toen Amerika in 1950 de Koreaanse Oorlog tegen het communisme begon, vroeg het aan Nederland om troepen te sturen. Toen Nederland dit weigerde, dreigde Amerika opnieuw de Marshall-hulp op te zeggen. Ook in Frankrijk en Italië werden duidelijke voorwaarden aan de hulp gesteld. In mei 1947 werden de communisten, onder druk, uit de Franse regering gezet. Een maand later kreeg ook de Italiaanse regering een duidelijk anti–communistisch gezicht."@nl
|
| ns3:thumbnail |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| dcterms:subject |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| foaf:depiction |
|
| dcterms:subject |
|
| owl:sameAs |
|
| owl:sameAs |
|
| foaf:isPrimaryTopicOf |
|
| dcterms:subject |
|
| rdfs:comment |
|
All properties reside in the graph http://purl.org/collections/nl/niod/dbpedia_dump.ttl
The resource appears as object in 3 triples
Context graph
